Benjamin Kuijpers is een veelgevraagd entertainer met diverse succesvolle acts. Naast zijn eigen concepten wordt hij ingehuurd als vocalist/saxofonist en topline-schrijver. Typerend aan Benjamin: grote glimlach, woordgrapjes, houdt van echt contact en eerlijkheid. Begin september 2017 ging hij — samen met Luuk Nengerman — voor het eerst als Bedside Busker door het Deventer Ziekenhuis. Hun vuurdoop bestond uit een ingetogen versie van Chasing Cars (Snow Patrol) bij een patiënt op de intensive care afdeling. Men heeft het er nog over. Nieuwsgierig naar zijn ervaringen, stelden we hem enkele vragen.
Hoe lang maak je al muziek en wat speel je het liefst?
‘Meer dan 20 jaar ondertussen al saxofoon! En vanaf 2003 ben ik begonnen met zingen in een band. Niet geheel volgens plan, maar er was nu eenmaal geen zanger dus iemand moest het doen. Ondertussen dus ook al 15 jaar vocalist..! En dat beiden in alle smaken die ik krijgen kan. Die 'verandering van spijs doet eten’; er is zoveel mooie oude - en prachtige nieuwe muziek. Te veel muziek voor één leven.’
Wat heeft je doen besluiten om je voor Bedside Buskers in te zetten?
‘Het mooiste van muziek als vak vind ik het delen van een verhaal. Met een liedje kan je namelijk – naast de emotie ervan – heel fijn een verhaaltje delen. Hapklaar, en met de wezenlijke muziek heel mooi over te brengen. Of dit nu betaald wordt met gage of kosteloos wordt gedaan als vrijwilligerswerk maakt voor de opbrengst in wezen niet uit. Ik ben blij om iets uit te kunnen delen aan mensen die het even nodig hebben. De energie en de dankbaarheid die er voor terugkomt geeft heel veel voldoening.’
Had je al eens eerder vrijwilligerswerk gedaan?
‘Nee. Hoewel, ik geef 1x per jaar een optreden voor een goed doel. Het wordt vaker gevraagd om voor iets goeds een bijdrage te leveren door kosteloos te spelen. Dat doe ik niet te vaak, het is immers mijn vak en broodwinning, maar die ene keer per jaar doe ik met veel plezier. Daarnaast wilde ik mezelf m.b.t. vrijwilligerswerk graag aansluiten bij cliniclowns, en heb ik met Bedside Buskers een vorm gevonden die nog beter bij mij past.’
Had je voorheen al ervaring(en) met een ziekenhuis?
‘Ja. Niet voor heel ernstige klachten maar wel vaak geweest. Laten we het er op houden dat ik een brokkenpiloot ben. En of het nu iets vreselijks is of gewoonweg ongelukkig, in een ziekenhuis kan je best even ontheemd zijn. In die situaties is het werk als Bedside Busker precies raak. Een liedje dat even raakt, oplucht, verblijdt of je vooral even doet vergeten dat je er ligt. Groots!’
Wat is je algemene indruk van (de sfeer in) ziekenhuizen?
‘Als ik door de gangen loop met een collega-muzikant is het net alsof we een beetje zweven. Begeleid door lieve mensen vanuit het ziekenhuis en vooral omarmd door de welkome sfeer op iedere afdeling. We komen natuurlijk een muzikaal cadeau brengen, dat is altijd leuk, maar los daarvan voel je dat men bezig is met ‘zorg'. Een woord om niet te licht over te denken. ’
Hoe is het om dit als muzikant te doen?
‘Het moet natuurlijk bij je passen. Ik ben zelf dol op de verbinding met het publiek en hoe kleiner de setting des te persoonlijker dit wordt. Even écht contact maken door simpelweg iets voor iemand te zingen. Als je op een podium kunt staan, dan kun je dít ook, zolang je jezelf maar bent. En wat is nou leuker dan jezelf zijn en er ook nog eens muziek bij te maken?!’
Wat is je het meest bijgebleven? heb je een favoriet moment of een anekdote?
‘Het moet de eerste patiënt bij de eerste ronde zijn geweest. Geert. Hij lag op de IC aan o.a. de beademing. We besloten 'Chasing Cars’ voor hem te spelen want hij kon zelf niet aangeven wat hij horen wilde. Een troostend en kalm lied vind ik. Voordat we begonnen maakte ik een kort eenrichtingsverkeer-praatje met hem. We besloten met de aankondiging van het liedje en ik bood hem daarbij aan; “Als je het mooi vindt, doe je dan je ogen dicht? Dan weet ik dat je er van geniet.” Bij het intro gingen zijn ogen dicht en er klonk alleen even muziek en de noodzakelijke medische apparatuur. Een optreden & publiek dat zich op mijn hart heeft geschreven.’
Wat vind je van de organisatie?
‘Gaaf! Ik heb dan ook popelend aangegeven dat ik er meer tijd in zou willen steken. Het is een groep mensen die uit zorg en lief iets wil betekenen. Een verschil maken. Daarbij wordt er heel zorgvuldig gewerkt, omdat muziek in de zorg nu eenmaal een duidelijke en voorzichtige benadering vraagt. De ronde lopen onder begeleiding van iemand uit het ziekenhuis & iemand van Bedside Buskers maakt het dat je je als muzikant kunt focussen op de muziek.’
Zou je dit vaker willen doen?
‘Ja, heel graag. Ik vind zelfs dat ik als muzikant met 100+ optredens in het jaar daar met gemak een project als dit bij kan doen. Het levert zoveel op, alleen geen gage. Maar zeg nou zelf, als je als muzikant/musicus voor het grote geld gaat heb je mooi het verkeerde vak gekozen! Dus maak je mooiste muziek deel het uit op de plekken waar dit het meest welkom is!’
Wat doet muziek voor jou?
‘Ik verlies liever smaak, reuk en zicht dan dat ik mijn gehoor niet zou hebben. Muziek is de resonantie die alles wat ik in het leven niet kan bevatten kleur geeft. Een 'hopeless romantic’ ben ik. Derhalve dus heilig overtuigd dat menig liefdesliedje speciaal voor mij is geschreven.’
Welk nummer zou jij zelf aanvragen als je in het ziekenhuis zou liggen?
‘Ik zoek zelf voor ieder moment van de dag of bij iedere situatie het juiste nummer. Wat dit in het ziekenhuis op een specifiek moment zou zijn vind ik dus een onmogelijke vraag. Maar er van uitgaande dat ik er lig en dat Sting & Stevie Wonder die dag de Bedside Buskers ronde doen, dan ‘Fragile’. (zie YouTube voor deze legendarische versie)’