Brenda van Aarsen, ook bekend als Brenda Bee, speelde op 1 december 2016 voor het eerst als ‘Bedside Busker’ voor de patiënten in het Deventer Ziekenhuis. Sindsdien hebben we haar met enige regelmaat mogen verwelkomen. Het toeval wil dat Brenda tot nu toe altijd aan het ‘busken’ was op de momenten dat de pers ook over de vloer kwam, zoals De Stentor, het AD en Omroep Flevoland. Dat én het feit dat ze zich zo graag en geregeld als ‘busker’ inzet, maakt van Brenda een boegbeeld van Bedside Buskers. Tijd voor een interview…
Hoe lang maak je al muziek en wat speel je het liefst?
‘Ik stond als 10-jarige al luid zingend op het toneel bij de plaatstelijke operetteverening als hofdame, of als jongetje. Dat ik een jongetje moest spelen nam ik voor lief omdat het de hoofdrol was haha! Ik volgde toen al zanglessen, pianolessen, toneellessen en danslessen. Het toneelspelen en dansen is wat op de achtergrond geraakt toen ik uiteindelijk voor de muziek koos en aan het conservatorium ging studeren. Nu ben ik fulltime werkzaam als (pop)zangeres, songwriter en pianiste. Ik vind het natuurlijk fantastisch om mijn eigen songs te spelen, maar ik kan me vaak ook heel erg inleven in bestaande songs en vind het heerlijk om deze een beetje ‘eigen’ maken.’
Wat heeft je doen besluiten om je voor Bedside Buskers in te zetten?
‘Ik vond het meteen een fantastisch initiatief toen ik ervoor gebeld werd. Het is sowieso gewoon fijn om iets te kunnen doen voor andere mensen…zeker als ze zich in zo’n situatie bevinden. En dan is het nóg fijner om iets te doen met hetgeen wat zo dichtbij me staat, wat zo eigen is voor mij, als muziek maken, hetgeen waar ik me krachtig in- en bij voel. Het zingen is mijn alles en ik doe dat met zoveel passie, dat het alleen maar super is als dat voor die mensen iets positiefs kan brengen. Het is dus geen moeite omdat ik het zo fijn vind om te doen…en omdat, als het zichtbaar iets betekent voor die mensen, dat eigenlijk ook een cadeau voor mij is. Het maakt me op zo’n moment weer bewust van de kracht van de muziek. Het onderstreept weer even dat ik echt blij mag zijn dat ik zo’n mooi vak heb.’
— ‘Het maakt me op zo’n moment weer bewust van de kracht van de muziek.’
Heb je al eens eerder vrijwilligerswerk gedaan?
‘Vooral met muziek. Ik heb vroeger als kind veel gezongen op begrafenissen en bruiloften. Dat was vrijwillig. Alhoewel, ik kreeg er achteraf wel eens een boekenbon of een chocolade reep voor…telt dat dan nog? ;-). Vorig jaar heb ik met zingen op straat en verkoop van mijn eigen albums geld opgehaald voor de dierenbescherming op 4 oktober.’
Had je voorheen al ervaring(en) met een ziekenhuis? (zelf patiënt of bezoeker)
‘Gelukkig weinig. Ik heb net als ieder ander mens, wel meegemaakt dat mensen om me heen ziek waren of erger. Afgelopen winter heb ik het meegemaakt bij een piepjong familielid. Ik was toen ook ontzettend onder de indruk van het ziekenhuispersoneel…zoveel toewijding en betrokkenheid, zulke hartverscheurende situaties, maar dan toch hun werk professioneel doen met een lach en een grapje tussendoor. Wat een job is dat zeg! Afgelopen keer hebben we ook een aantal songs gespeeld in de personeelskantine. Dat was met name grappen met elkaar maken en samen zingen. Ik vond het fijn dat we dat ook hebben ingebouwd. Zonder hun zijn de patiënten natuurlijk helemaal nergens.’
— ‘Afgelopen keer hebben we ook een aantal songs gespeeld in de personeelskantine ... Zonder hun zijn de patiënten natuurlijk helemaal nergens.’
Wat is je algemene indruk van (de sfeer in) ziekenhuizen?
‘Het is duidelijk zichtbaar dat er steeds meer gedaan wordt om de ‘droevige en steriele’ sfeer in ziekenhuizen tegen te gaan. Er wordt qua inrichting gewerkt met kleur, (natuurlijk)licht, planten en kunstobjecten en er zijn voorzieningen om patienten zich meer thuis te laten voelen. Afgelopen keer werden we tijdens de route door het ziekenhuis in Almere begeleid door een dame die als geestelijk verzorger werkzaam is daar. Het was bijzonder om haar aan het werk te zien. Zij is daar om mensen een hart onder de riem te steken, door een praatje, een aanraking etc. Zij hield tijdens ons optreden de hele tijd de hand vast van een oude, angstige en emotionele man. Ik denk dat haar werk van enorm grote waarde is. Over het algemeen is het ziekenhuis personeel altijd vrolijk. Natuurlijk staat de zorg voor de patient bij hen altijd centraal..dus als het bij een bepaalde zaal of kamer beter is dat het er rustig blijft…dan geven ze dat ook aan en gaan wij verder.’
Hoe is het om dit als muzikant te doen?
‘Het is heel fijn om dit te kunnen doen! Het werkt twee kanten op; voor de patienten biedt het hopelijk troost, afleiding of gezelligheid en voor mij biedt het voldoening. Het geeft mij energie en in bepaalde mate een beetje bestaansrecht…dat je iets voor anderen kunt doen wat echt van waarde is. Ook de gesprekken die ik vaak heb met mensen blijven je bij. Dat zijn echt niet altijd allerdaagse topics: dood, verlies, ziekte, verdriet, hoop, loslaten… Het is heel bijzonder dat je ineens heel betekenisvolle gesprekken voert als twee voor elkaar vreemden. Dat is verrijkend, leerzaam en maakt dat je daarmee soms ook zaken in je eigen leven in perspectief kunt zetten.’
— ‘Het werkt twee kanten op; voor de patiënten biedt het hopelijk troost, afleiding of gezelligheid en voor mij biedt het voldoening. Het geeft mij energie en in bepaalde mate een beetje bestaansrecht.’
Wat is je het meest bijgebleven / heb je een favoriet moment of anekdote?
‘Ik heb een keer langere tijd doorgebracht op de kamer van een patient die wist dat hij uitbehandeld was voor kanker. Ik heb maar één liedje gespeeld en gezongen, daarna zijn we aan de praat geraakt. Maar wat zeg je tegen iemand als die in zo’n situatie verkeert? Er ontstond echter een open en eerlijk gesprek over wat je dan nog doet met de tijd die je rest. Geen allerdaagse gesprekken toch?! Afgelopen keer dat ik de ronde maakte was een man zeer geraakt door het lied ‘Zij gelooft in mij’ wat wij op verzoek voor hem zongen…ik vroeg hem waarom dat lied hem zo raakte en toen vertelde hij dat hij de volgende dag naar huis zou gaan, dat zijn tijd was gekomen om afscheid te nemen…, dat hij zijn overleden kind en vrouw weer zou gaan terugzien. Zoiets vergeet je denk ik nooit meer..dat je op zo’n cruciaal moment in iemands leven zoiets deelt met iemand die je eigenlijk niet kent, dat is heel bijzonder.’
Floor Hansen (team Bedside Buskers Almere) en Brenda maken plezier in het Flevoziekenhuis
Wat vind je van de organisatie?
‘Heel goed. Peter en Robert, de initiatoren, organiseren het met veel toewijding..en proberen het concept nu landelijk uit te zetten, fantastisch! In Almere zorgt bijvoorbeeld Floor er nu voor dat er elke maand een artiest inzetbaar is. Op andere locaties hebben weer andere mensen zich aangeboden om deze taak te vervullen. Zij zorgen ook dat er altijd iemand van het ziekenhuis bij is, die communiceert met de afdelingen en een voorbereidend rondje maakt om te kijken waar er ruimte en animo is voor een optreden. Zij regelen alles eromheen waardoor je je als artiest echt kunt focussen op het contact met de patient.’
Zou je dit vaker willen doen?
‘Absoluut! Ik denk dat we snel geneigd zijn, en ik wil daarmee niet voor anderen spreken natuurlijk..maar dit idee heb ik als ik naar mezelf kijk en naar de mensen om mee heen, om in een bubbel te leven waarin werk, carriere, doelen en meer dagelijke dingen etc belangrijk zijn. Dat is misschien heel logisch en ook niet zo erg, maar we zijn daardoor denk ik best veel met onszelf bezig, of met onze directe kring en binnen onze eigen belevingswereld. Het is verrijkend en gezond om op deze manier uit je bubbel te stappen, in contact te komen met mensen die zich in een hele andere situatie bevinden en gewoon iets moois te kunnen bijdragen.’
— ‘Ik denk dat we snel geneigd zijn om in een bubbel te leven. We zijn daardoor best veel met onszelf bezig. Het is verrijkend en gezond om op deze manier uit je bubbel te stappen.’
Wat doet muziek voor jou?
‘Het definieert mij. Ik ontleen er kracht en zelfvertrouwen aan. Ik leer van muziek..het schrijven en zingen dwingt me om de confrontatie aan te gaan met mijn innerlijke wereld, deze te ontdekken en te vertalen naar een tekst of over te brengen naar het publiek….het vraagt van mij om me kwetsbaarder op te stellen dan ik in eerste instantie geneigd zou zijn te doen, maar het maakt me daarmee eigenlijk sterker, een rijker mens en brengt verdieping in mijn leven. Muziek brengt me daarnaast in contact met mooie mensen en ik voel nog heel regelmatig vlinders in mijn buik als ik zing of schrijf of achter de piano zit. Op het podium of achter de piano voel ik me thuis.’
Welk nummer zou jij zelf aanvragen als je in het ziekenhuis zou liggen?
‘Poeh, lastige vraag! Het is moment- en mood afhankelijk welke muziek ik luister. Van jazz- tot fadomuziek, van soul- tot rockmuziek. Authenticiteit en oprechtheid zijn dingen die ik belangrijk vind in muziek..het moet me raken. Dat betekent niet dat het altijd door de beste zanger moet zijn gezongen of een gladde productie of een ingewikkeld akkoordenschema moet hebben. Het is altijd een chemie tussen tekst, muziek en stem, en er moet een bepaalde urgentie in doorklinken. Wat ik op dat moment zou aanvragen is dus afhankelijk van de situatie en de muzikant die aan mijn ziekenhuisbed zou verschijnen.’